7 Maj, 1462, Kopshtet e Kështjellës së Krujës, Hapat e Parë të njëTrashëgimtari
7 Maj, 1462, Kopshtet e Kështjellës së Krujës, Hapat e Parë të njëTrashëgimtari Dielli i pranverës ngrohte butësisht gurët e lashtë të Krujës. Unë isha ulur në një stol guri në kopsht, duke u përpjekur të lexoja disa raporte nga zbuluesit tanë, por vëmendja ime ishte gjetkë. Ishte te Gjoni, biri im i vogël, që po përpiqej të hidhte hapat e tij të parë në barin e njomë, i mbajtur nga duart e sigurta të Donikës. Ai është ende aq i vogël, aq i brishtë. Por në sytë e tij shoh një shkëndijë, një vendosmëri që më kujton... mua vetë, kur isha fëmijë. Sa herë që rrëzohej, qante pak, por pastaj ngrihej përsëri, i vendosur të ecte. Një Kastriot i vërtetë! Donika qeshte me përpjekjet e tij, një e qeshur e kthjellët si ujët e burimit. E shihja dashurinë e pafund në sytë e saj kur vështronte Gjonin. Dhe zemra ime mbushej me një ngrohtësi që asnjë fitore në fushëbetejë nuk mund të ma jepte. Ky djalë është e ardhmja. Ai është arsyeja pse unë luftoj. Për të, për brezat që do të vijnë, që të mund të rriten në një Arbëri të lirë, pa frikën e robërisë, pa hijen e Sulltanit. Kur e shoh atë, kuptoj se lufta ime ka një kuptim më të thellë, më të qëndrueshëm. Ndonjëherë, kur e mbaj në krahë, i pëshpëris në vesh histori për trimërinë e të parëve tanë, për bukurinë e maleve tona, për rëndësinë e lirisë. Ai më sheh me ata sy të mëdhenj e kureshtarë, dhe unë shpresoj se diku thellë në shpirtin e tij të vogël, këto fjalë po lënë gjurmë. Do të doja t'i jepja një fëmijëri normale, pa zhurmën e luftës, pa ankthin e rrethimeve. Do të doja ta shihja duke luajtur i qetë, pa u shqetësuar për armiqtë që fshihen pas çdo kodre. Por ky nuk është fati ynë. Ne jemi bijtë e një toke që kërkon vazhdimisht gjak për të mbetur e lirë. Por unë do të bëj gjithçka që është në fuqinë time për t'i siguruar atij një të ardhme më të mirë. Do ta mësoj të jetë i fortë, i drejtë, i mençur. Do ta mësoj të dojë këtë tokë dhe këtë popull po aq sa e dua unë. Dhe shpresoj që ai, një ditë, të jetë një prijës më i mirë se unë. Një prijës që do të sjellë paqen e qëndrueshme që unë vetëm mund ta ëndërroj. Kur Gjoni më në fund arriti të ecte disa hapa pa u mbajtur, duartrokita me entuziazëm, si një fëmijë. Ai më pa dhe qeshi me gjithë zemër, një e qeshur e pastër dhe e gëzueshme. Në atë moment, harrova gjithçka tjetër. Harrova luftën, harrova Sulltanin, harrova lodhjen. Isha vetëm një baba krenar për djalin e tij. Dashuria për fëmijën tënd është një forcë e fuqishme. Të bën të duash të jesh një njeri më i mirë. Të jep një arsye për të jetuar dhe për të luftuar. Dhe unë do të luftoj për Gjonin, për të ardhmen e tij, me gjithë forcën e shpirtit tim. Ai është trashëgimia ime më e çmuar. Ai është shpresa e Arbërisë. Gjergji, Babai.